Зане хушбахт, аммо бо андӯҳи гарон

Ӯ ба қавле зани “оҳанин” аст. Сахтиҳои зиндагиро ҳам дидаву гармиҳояшро низ. Аммо ҳанӯз дили пурмеҳр, чеҳраи хандон ва дасти бози худро аз даст надода.

Ҳамаи рӯзноманигорон, бахусус, онҳое, ки бо нашрияи “Ҷавонони Тоҷикистон” ё собиқ “Комсомоли Тоҷикистон” кору ҳамкорӣ кардаанд, ӯро ҳамчун “модар”-и “Ҷавонон” мешиносанду эътироф мекунанд...

Маълумоти асосӣ

Даҳуми марти соли 1950. Гулчеҳра Фозилова дар хонаводаи коргари одӣ, дар шаҳри Душанбе ба дунё омадааст. Соли 1968 мактаби миёнаи рақами 36-ро ба итмом расонида, худи ҳамон ссол ба шӯъбаи шабонаи факултаи филологияи тоҷики собиқ Университети давлатии Тоҷикистон дохил мешавад.

Падараш Ҳомид Фозилов иштирокчӣ ва маҷрӯҳи Ҷанги Бузурги Ватанӣ буд, ки дар набардҳо алайҳи фашизм мардонавор размидааст. Модари ӯ Моҳбибиӣ Шамсиддинова бошад, дар мактаб-интернати рақами аввали шаҳри Душанбе кор кардааст. Гулчеҳра-апа иқрор мешавад, ки то ин муддат узви ҳич кадом аз ҳизбу ҳаракате набудааст.

Духтари “Комсомол”

Нахуст, 23-юми июли соли 1969 ба идораи рӯзномаи он замон маъруфи “Комсомоли Тоҷикистон” ҳамчун қосид ё курйер ба кор меояд. Дар он замон идораи эҷодии нашрия аз ҳисоби мутахассисони соҳаи мошинканависӣ танқисӣ мекашид. Гучеҳра Фозилова бо хоҳиши сардабири рӯзнома чопи матолиб дар мошинкаро ба зимма мегирад.

Муддате нагузашта, соли 1980 ӯро ба ҳайси мудири шӯъбаи мошинканависӣ таъйин мекунанд. “Маро Муқимҷон Абдураҳмонов хеле хуб истиқбол карданд ва барои иҷрои вазифаи қосидӣ даъват намуданд. Як моҳ ҳамчу қосид кор кардам. Рӯзе дар роҳрав маро Абдулло Зокир нигоҳ карда гуфтанд, ки аз ин ба баъд ман на қосид, балки ҳисобчии шӯъбаи мактубҳо ҳастам”- ёдоварӣ мекунад Гулчеҳра–апа.

Вай ҳамчунин бо Бахтиёр Муртазоев, Ато Ҳамдам, Абдулфаттоҳ Воҳидов, Талъат Нигорӣ, Давлат Назрӣ ва Раҳим Сайдалиев, ки дар муддатҳои гуногун сардабири “Ҷавонони Тоҷикистон” будаанд, кор кардааст.

Гулчеҳра-апа пас аз хатми мактаби олӣ якбора дар идораи рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” барои кор кардан монд. Ва аз 13-уми апрели соли 1993 то аб ҳол дар вазифаи мудири шӯъбаи коргузорӣ фаъолият мекунад. Ӯ бо ифтихорномаҳои КМ ИЛКҶТ ва медали “Ветерани меҳнат”, “Аълочии матбуоти Тоҷикистон” сарфароз гардонида шудааст.

Ду Маскав

Соли 1987 аз тарафи Кумитаи марказии Ҳизби коммунистӯро барои сафари хидматӣ аб Маскав мефиристанд. Ӯ дар он ҷо бо бародари Бобоҷон Ғафуров якҷоя кор мекард. Эшон кулли ҳуҷҷатгузориҳоро ба забони тоҷикӣ тарҷума мекарданду Гулчеҳра-апа ҳуруфчинӣ. Аммо ёди Тоҷикистони азиз ҳамеша дар хотири ӯ буд ва ба ёди волидону зодгоҳи худ гиря мекард.

“Бародари Бобоҷон Ғафуров дар тааҷҷуб меуфтоданд, ки ҳамаи одамон зиндагӣ дар Маскавро орзу мекунанду тӯ бошӣ Тоҷикистонро”,- нақл мекунад Гулчеҳра-апа.

Пас аз бозгашташ аз Маскав тақдир ӯро бори дигар ба ин шаҳри бегона бурд. Ин дафъа на барои адои сафари хидматӣ, балки барои муҳоҷират. Давроне, ки Тоҷикистон дар панҷаи оташу алангаи ҷанги дохилӣ месӯхт ва тоҷикон барои як бурида нон рӯзҳои дароз навбат мепойиданд. Ҳатто ҳангоми бозгашти ӯ аз Маскав дар поезд борҳояшро ба яғмо бурданд. Аммо имрӯз ин сафҳаҳои доғдори зиндагиро ба ёд овардан намехоҳад. Ӯ аз он хушҳол аст, ки осудаҳолона умр ба сар мебарад.

…Чанд ман об

Солҳои навадуми қарни бист дар таърихи миллати тоҷик ҳамчун соли “сиёҳ” боқӣ мондааст. Дар ин солҳои вазнини ҳаёт , Гулчеҳра-апа тарки манзилу макон, тарки “Ҷавонони Тоҷикистон” накард. Ҳарчанд барои ӯву ҳамкоронаш маоши ночиз медоданд, Гулчеҳра-апа худу ҳамкорони ҷавонашро парасторӣ менамуд.

Сайёфи Мизроб, ки ҳоло сардабири ҳафтаномаи “СССР” аст, дар китоби “Пайванди пайкараҳо”-и Хуршеди Атовулло ёде аз чунин рӯзҳои сахт кардааст: “Ману Сулаймони аълам, Камол, акаи Раҷабаливу Нӯъмону Ҷумъа, апаи Гулчеҳра роҳи Мирзои Содиқро мепоем. Туп-тап-туп…Ин садои шиками мост. Моҳона нест, пул нест, нони қоқ нест. Мо ҷумлагӣ рӯй ҷониби апаи Гулчеҳра мегардонем. Ӯ як каф нахуд, ду каф лубӣ, ним каф биринҷ ва чанд ман обро ба як деги чилгӯша андохта меҷӯшонад, ҳай меҷӯшонад”.

Худи Гулчеҳра-апа низ як кунҷи он рӯзҳои мудҳишро пас аз пурсукобҳои беохири ман ба хотир меорад: “Соли 1995 Давлат Назриев гуфт, ки муваққатан мо корро хотима мебахшем. То замони барқарор кардани чопи нашрия ба ҳамаатон ҷавоб. Дигар илоҷи пул ёфтан набуд. Мо ҳамроҳи бачаҳо маслиҳат кардем. Ман дар бозор шишта савдо мекарду бачаҳо бор меоварданд”.

Гузашта аз ин, дар се сол (аз 1995 то 1998)-е, ки бо сабабҳои маълум рӯзнома чоп намешуд ва дар идора касе ҳам кор намекард, ӯ амволи “Ҷавонони Тоҷикистон”-ро чун гавҳаракаи чашм нигоҳ доштааст. Ва имрӯз ҳар нафаре метавонад шумораҳои хеле хеле қадим ва бойгониҳои рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон”-ро бубинад.

Дар охир

Ман ҳоло садои мошинкаи ӯро намешунавам. Барои ин хеле нигарон будам ва аз худи ӯ пурсидам, ки ҳанӯз ҳам бо мошинка ҳуруфчинӣ мекунад ё на? Ҷавоби ӯ хеле сода, аммо фарҳбахш буд: Бо мошинка не, бо компутар чоп мекунам.

Ман дигар чӣ гӯям? Фақат орзу мекунам, ки: Танат ба нози табибон ниёзманд мабод, Гулчеҳра-апа!