Модар - қарори дил,
Даргоҳи бахти ман,
Сомони умри ман,
Султони тахти ман.
Эй ҷон модарам,
Ҷонон модарам.
Модар - сиришти ман,
Боғи Биҳишти ман,
Модар - Худои ман
Дар сарнавишти ман.
Эй ҷон модарам,
Ҷонон модарам.
Модар, ҳатман пай бурдагистӣ, ки ин суруди ман нест. Зеро ман ҳанӯз қудрати сурудани чунин тарона дар васфи ту ва мисли ту барин модарони меҳрубонро надорам. Аммо ин таронаро хонум Фарзонаи Хуршед дар васфи модари худу модарони ҳамаи мо сурудааст. Ман, ҳарчанд сурудаҳои бештари ӯро қабул надорам, вале ин суруд бароям сахт писанд уфтода, Модар. Бовар дорам, барои ту ҳам писанд меояд…
Вой бар ман, вой бар ман хок резад бар сарам,
Бар сарат, гар ганҷи умрамро нарезам, модарам.
Ҳар шаб орзу мекунам, то боре чеҳраи туро дар хоб бубинам, Модар.
Агарчӣ чеҳраи зебою нуронии туро хуб дар хотир дорам, вале сад афсӯс, хоб намебинам…
…Сар ба рӯйи номаҳот ман,
Хоби ту дидам.
Номаҳотро ман,
Хеле дӯст дорам.
Менависӣ ҷони модар,
Ман чӣ кам дорам?
То туро дорам, Модар,
Ман чӣ кам дорам???!!!
Модарам ғурбатсаро,
Туро кард аз ман ҷудо
Модар, модар.
Туро ман кам дорам, биё.
Бе ту ман ғам дорам, биё.
Оҳ, Модар. Ҷон Модар…
Медонӣ, чӣ қадар туро, сӯҳбатҳои ту ва меҳрубониҳои туро пазмон шудаам?! Медонӣ, чӣ қадар??? Як ё ду ё се…не!!! Ҳазору даҳ ҳазору сад ҳазору миллиону миллиардҳо бор. Бовар кун. Чанд вақт шуд, ки барои ту нома ҳам нафиристодаам. Охир, чӣ нафъе ҳаст, агар ту номаи маро бихониву бигирйӣ, дубора ғамгин шавӣ. Бовар кун, ба ман ҳич чиз нашудааст. Хеле солиму бардам ҳастам. Гоҳ - гоҳе дурӣ аз ту сахт асар мекунад. Хориям меояд. Дилам мехоҳад, ки ба ягон кас «эркагӣ» кунам. Дод бигӯяму рози диламро фош кунам. Аммо худат бигӯ: дар ин ҷо кӣ нозу нузи маро мебардорад? Маро дар ин дунё тақрибан касе чашми дидан надорад. Ё, дарвоқеъ, шахсан одами бад ҳастам ё наметавонам бо одамон ё атрофиёнам муносибати хубе пайдо кунам. Ҳоло дилам намешавад, ки аз ту чанд қадами дигар дуртар бошам. Охир, ман бояд кӯмакат мекардам. Дар пеши ту меистодаму ақаллан дарди дили туро мешунидам, шӯрии ашки туро эҳсос мекардам. Дареғо, ки дар паҳлуят нестам ва ҳатто як дона сурати туро низ дар даст надорам. Бубин, ман ман чӣ қадар инсони нокомилам-еееееееееееееееееееееееееееее!!! Ба қавли шодравон Ҳазрати Лоиқ Шералӣ:
Дурам аз даргоҳи ту, ман дарди ту, ман оҳи ту,
Нестам асои пирият, чӣ чизам, модарам???
Ахиран муваффақ шудам, ки соҳиби ҷойи кори хуб гардам. Дӯстони наверо дар Душанбеу Прага пайдо намоям. Бубин, дар Лондон низ дӯстони ман зиндагӣ мекунанд. Ҳар боре Шаҳзодаи азиз аз Амстердам барои ман нома менависад, дунё дар назари ман дигарбора рӯшан мешавад. Бубин, онҳо чӣ қадар одамони самимӣ ва дӯстони ҷониянд, вале аз деҳаю шаҳру кишвари мо дуранд. Онҳо ғарибанд, бале. Вале онҳо ғарибиро аз як кишвари фасодзада авло донистаанд. Ту боз фикр накун, ки ман одами дигар шудаам, тағйир хӯрдаам. На, ман ҳамон фарзанди кӯчаки туям, ки сари начандон калони сермӯй дорад ва дасту бозувонаш ҳам он қадар «чор кас медидагӣ» не. Лекин нисбат ба солҳои пешин хеле сергап шудаам. Бо ҳар ки роҷеъ ба ҳарчи сӯҳбат мекунам. Боз натарс, вақте сиёсат мегӯям. Ман сиёсатбозиро писанд надорам. Аз сиёсат хушам намеояд. Ва мани кӯчаки назарногир барои ҳич як аз ин мансабдорони серпул лозим нестам. Онҳо саргарми кори худанд ва ман ҳам. Онҳо вазифаи худро иҷро мекунанд ва ман низ. Мо аз ҳамдигар фарқ мекунем.
Мобайл ҳам тамосгири хуб аст. Баъзан, ки занг мезанаму садоятро мешунавам, дигарбора зиндатар мешавам. Дилам мехоҳад, ки ту ҳамеша хандонрӯ ва бе ғаму ғусса бошӣ. Аммо чӣ кунам, ки ту ҳам Модари манӣ - яъне модари инсоне, ки хушбахт нест. Парво накун. Ин ҳам мегузарад ва ҳамаи буду набуди дунё ҳам. Аммо, бибахш, ки чанд бор ба наздат меравам гуфтаму рафта натавонистам. Якум, кори зиёд нагузошт, ки даме фориғ бошам. Дуввум, ман дигар одамони деҳамонро чашми дидан надорам. Онҳо мардумони хушомадгӯю пулпараст мебошанд. Воҳимаашон аз ҳад зиёд аст. Ҳарчанд шабу рӯз аз намозу рӯза мегӯянд, вале барои пул ҳам рӯзаву намозашонро мефурӯшанд. Чӣ, магар ман мисли онҳо нестам? Бовар кун, тӯли ин муддат сигор накашидаам, ба нос наздикӣ надоштаам ва аз машрубот ҳамеша парҳез кардаам. Шояд ба ин гуфтаҳо бовар карданат осон набошад. Аммо Худо шоҳиди ягона аст. Ман имонамро барои як гапи дурӯғ ва «сафед кардан»-и худ намефурӯшам…
Туӣ модар туӣ, он қиблагоҳамӣ,
Худои ин ҷаҳон, олампаноҳамӣ.
Туӣ модар туӣ, он қиблагоҳамӣ,
Туӣ бахшандаи кулли гуноҳамӣ.
Бо ин, суханҳои ман не, шаб ба охир расид.
Шабҳои дигар низ менависам, парешон мабош.
Бо сипос аз туву Худои меҳрубон,
Писари ту.
Даргоҳи бахти ман,
Сомони умри ман,
Султони тахти ман.
Эй ҷон модарам,
Ҷонон модарам.
Модар - сиришти ман,
Боғи Биҳишти ман,
Модар - Худои ман
Дар сарнавишти ман.
Эй ҷон модарам,
Ҷонон модарам.
Модар, ҳатман пай бурдагистӣ, ки ин суруди ман нест. Зеро ман ҳанӯз қудрати сурудани чунин тарона дар васфи ту ва мисли ту барин модарони меҳрубонро надорам. Аммо ин таронаро хонум Фарзонаи Хуршед дар васфи модари худу модарони ҳамаи мо сурудааст. Ман, ҳарчанд сурудаҳои бештари ӯро қабул надорам, вале ин суруд бароям сахт писанд уфтода, Модар. Бовар дорам, барои ту ҳам писанд меояд…
Вой бар ман, вой бар ман хок резад бар сарам,
Бар сарат, гар ганҷи умрамро нарезам, модарам.
Ҳар шаб орзу мекунам, то боре чеҳраи туро дар хоб бубинам, Модар.
Агарчӣ чеҳраи зебою нуронии туро хуб дар хотир дорам, вале сад афсӯс, хоб намебинам…
…Сар ба рӯйи номаҳот ман,
Хоби ту дидам.
Номаҳотро ман,
Хеле дӯст дорам.
Менависӣ ҷони модар,
Ман чӣ кам дорам?
То туро дорам, Модар,
Ман чӣ кам дорам???!!!
Модарам ғурбатсаро,
Туро кард аз ман ҷудо
Модар, модар.
Туро ман кам дорам, биё.
Бе ту ман ғам дорам, биё.
Оҳ, Модар. Ҷон Модар…
Медонӣ, чӣ қадар туро, сӯҳбатҳои ту ва меҳрубониҳои туро пазмон шудаам?! Медонӣ, чӣ қадар??? Як ё ду ё се…не!!! Ҳазору даҳ ҳазору сад ҳазору миллиону миллиардҳо бор. Бовар кун. Чанд вақт шуд, ки барои ту нома ҳам нафиристодаам. Охир, чӣ нафъе ҳаст, агар ту номаи маро бихониву бигирйӣ, дубора ғамгин шавӣ. Бовар кун, ба ман ҳич чиз нашудааст. Хеле солиму бардам ҳастам. Гоҳ - гоҳе дурӣ аз ту сахт асар мекунад. Хориям меояд. Дилам мехоҳад, ки ба ягон кас «эркагӣ» кунам. Дод бигӯяму рози диламро фош кунам. Аммо худат бигӯ: дар ин ҷо кӣ нозу нузи маро мебардорад? Маро дар ин дунё тақрибан касе чашми дидан надорад. Ё, дарвоқеъ, шахсан одами бад ҳастам ё наметавонам бо одамон ё атрофиёнам муносибати хубе пайдо кунам. Ҳоло дилам намешавад, ки аз ту чанд қадами дигар дуртар бошам. Охир, ман бояд кӯмакат мекардам. Дар пеши ту меистодаму ақаллан дарди дили туро мешунидам, шӯрии ашки туро эҳсос мекардам. Дареғо, ки дар паҳлуят нестам ва ҳатто як дона сурати туро низ дар даст надорам. Бубин, ман ман чӣ қадар инсони нокомилам-еееееееееееееееееееееееееееее!!! Ба қавли шодравон Ҳазрати Лоиқ Шералӣ:
Дурам аз даргоҳи ту, ман дарди ту, ман оҳи ту,
Нестам асои пирият, чӣ чизам, модарам???
Ахиран муваффақ шудам, ки соҳиби ҷойи кори хуб гардам. Дӯстони наверо дар Душанбеу Прага пайдо намоям. Бубин, дар Лондон низ дӯстони ман зиндагӣ мекунанд. Ҳар боре Шаҳзодаи азиз аз Амстердам барои ман нома менависад, дунё дар назари ман дигарбора рӯшан мешавад. Бубин, онҳо чӣ қадар одамони самимӣ ва дӯстони ҷониянд, вале аз деҳаю шаҳру кишвари мо дуранд. Онҳо ғарибанд, бале. Вале онҳо ғарибиро аз як кишвари фасодзада авло донистаанд. Ту боз фикр накун, ки ман одами дигар шудаам, тағйир хӯрдаам. На, ман ҳамон фарзанди кӯчаки туям, ки сари начандон калони сермӯй дорад ва дасту бозувонаш ҳам он қадар «чор кас медидагӣ» не. Лекин нисбат ба солҳои пешин хеле сергап шудаам. Бо ҳар ки роҷеъ ба ҳарчи сӯҳбат мекунам. Боз натарс, вақте сиёсат мегӯям. Ман сиёсатбозиро писанд надорам. Аз сиёсат хушам намеояд. Ва мани кӯчаки назарногир барои ҳич як аз ин мансабдорони серпул лозим нестам. Онҳо саргарми кори худанд ва ман ҳам. Онҳо вазифаи худро иҷро мекунанд ва ман низ. Мо аз ҳамдигар фарқ мекунем.
Мобайл ҳам тамосгири хуб аст. Баъзан, ки занг мезанаму садоятро мешунавам, дигарбора зиндатар мешавам. Дилам мехоҳад, ки ту ҳамеша хандонрӯ ва бе ғаму ғусса бошӣ. Аммо чӣ кунам, ки ту ҳам Модари манӣ - яъне модари инсоне, ки хушбахт нест. Парво накун. Ин ҳам мегузарад ва ҳамаи буду набуди дунё ҳам. Аммо, бибахш, ки чанд бор ба наздат меравам гуфтаму рафта натавонистам. Якум, кори зиёд нагузошт, ки даме фориғ бошам. Дуввум, ман дигар одамони деҳамонро чашми дидан надорам. Онҳо мардумони хушомадгӯю пулпараст мебошанд. Воҳимаашон аз ҳад зиёд аст. Ҳарчанд шабу рӯз аз намозу рӯза мегӯянд, вале барои пул ҳам рӯзаву намозашонро мефурӯшанд. Чӣ, магар ман мисли онҳо нестам? Бовар кун, тӯли ин муддат сигор накашидаам, ба нос наздикӣ надоштаам ва аз машрубот ҳамеша парҳез кардаам. Шояд ба ин гуфтаҳо бовар карданат осон набошад. Аммо Худо шоҳиди ягона аст. Ман имонамро барои як гапи дурӯғ ва «сафед кардан»-и худ намефурӯшам…
Туӣ модар туӣ, он қиблагоҳамӣ,
Худои ин ҷаҳон, олампаноҳамӣ.
Туӣ модар туӣ, он қиблагоҳамӣ,
Туӣ бахшандаи кулли гуноҳамӣ.
Бо ин, суханҳои ман не, шаб ба охир расид.
Шабҳои дигар низ менависам, парешон мабош.
Бо сипос аз туву Худои меҳрубон,
Писари ту.
Комментариев нет:
Отправить комментарий