Мардуми бе мушкил ё дурӯя?

Ҳар сафари Раҳмон ба минтақаҳои кишвар, агарчӣ рӯзгори сокинонро беҳбудии комил намебахшад, вале даҳҳо шеъру фасона ва тавсифҳои болохонадоре барои ӯ эҷод мекунад... 

Зиндагии сокинони одӣ аз он чи дар телевизонҳои давлатии кишвар намоиш медиҳанду барои мо нақл мекунанд, аз замин то осмон тафовут дорад. 

Вале масъулони телевизионҳои давлатӣ зиндагии сокинонро дидаву дониста ончунон ба риштаи тасвир мекашанду худи сокинон низ дар назди баландгӯҳои расмӣ ончунон ҳарф мезананд, ки ба вуҷуди ин фарқ баъзан шубҳаи кас меояд. 

Мисоли одӣ. Ҳангоми сафари Раҳмон ба минтақаҳои кишвар, ки фурсати ибрози ақида ва баёни вуҷуди мушкил ба раиси ҷумҳур аз наздик аст, мардуми мо таронабофӣ мекунанд. 

Худи раиси ҷумҳур низ ончунон аз ин таронаҳои сокинон моту мабҳут мешавад, ки фикр мекунад, ин мардум ба ҷуз эҷоди таронаву тавсифнома дар васфи раиси ҷумҳур кори дигар ва мушклии дигаре надоранд ва аз ин рӯ дар ҷавоб ба тавсифи онҳо изҳори ташаккур ҳам мекунад. 

Охирин сафари Раҳмон ба водии Раштро ду рӯз аст, ки телевизионҳои Тоҷикистон батакрор нишон медиҳанд. 

Ман низ онро гаштаю баргашта тамошо ва тавсифи сокинонро, ки акнун Раҳмонро фақат ба таври рӯшод пайомбар ва ё худои зинда намегӯянд, сабт мекунам. Зеро ин таронаҳоро агар рӯзе болои варақ орем, шояд китобе мешавад, ки "Тоҷикон"-и Ғафуров дар он назди он ҳеҷ аст.

"Мо мушкил надорем. Зиндагии мо дар дараҷаи олӣ аст. Аз будани шумо шукр мекунем..." Ин ҳарфҳое буданд, ки аз забони сокинон дар назди баландгӯ гуфта шуданд ва мо онро шунидем. 

Шояд онҳое, ки ин ҳарфҳоро заданд, аз як нигоҳ ҳақ ҳам бошанд. Зеро аз рӯйи сӯҳбаташон чандон мардуми одӣ нестанд. Балки дар ихтиёри худ даҳҳо ҳектор замини кишт доранду савдогаранд. 

Аммо чӣ зарур аст ва кӣ ба онҳо ҳақ додааст, ки аз номи тамоми мардум ба раиси ҷумҳур аз бемушкилии худ бигӯянд. Чаро? 

Шояд дар миёни онҳо ҳазорҳо тан ҳастанд, ки фарзандонашон дар Русия фавтидааст, маошашонро моҳҳост, ки гирифта наметавонанд, хӯрданӣ надоранд, касе барои тиҷорати онҳо мушкил эҷод мекунад, заминашонро кашида гирифтаанд ё амсоли ин. 

Чаро ин ҳама набояд ба раиси ҷумҳур гуфта шавад? 

Аслан, суоле дар ин ҷо халқ мешавад, ки ин ҳамаро худи раис ҷумҳур мехоҳад ё атрофиёни ӯ ба Раҳмон нишон доданӣ ҳастанд, ки дар кишвар касе аз фақру бенавоӣ азият намекашад ва мардум мушкиле надоранд? 

Ба ҳар ҳол, ин вазъият танҳо дар навоҳии Рашт нест. Чунин тавсифҳои бепоёни гурӯҳеро, ки фикр мекунам, баъзеҳо аз қабл эшонро омода мекунанд, дар минтақаҳои дигари кишвар ҳам садо доданд. 

Фикр мекунам, мардуми мо дурӯя шудаанд ё ноилоҷ мондаанд. 

Дурӯя барои он ки: вақте дар сари дастурхони худ ҳарф мезананд, аз таҳ то болои ҳукуматдоронро ғайбат мекунанд. Ҳатто иқрор мешаванд, ки ҳукуматдорон ба нафъи онҳо кор намекунанд ва даҳҳо мушкил аст, ки дар тӯли соҳибистиқлолии кишвар ҳалли мусбати худро наёфтаанд.

Ноилоҷ барои он ки: дар назди раиси ҷумҳур ва микрофонҳои телевизионҳои давлатӣ тамаллуқкорӣ карда, ҳарфҳои ширине аз забонашон берун меоранд, ки фақат худашонро дар назди мақомдорон ширин мекунанду халос. 

Вале ноилоҷии сокинон аз ҳар тараф, ки бингаред, ба манифати кор набуду нест. Зеро ҳукуматдоронро дар иҷрои барномаҳои зарурӣ барои беҳбудии рӯзгори мардум танбал мекунад ва ҳамчунин онҳо дигар ба доди мардуми худ нарасида, балки ҳама мушкилро ба дӯши ларзони мардуми одӣ мепартоянд. 

Ҳоло вақти он расидааст, ки мардум бояд ҳақиқатро рӯйи забон оранд. То ҳукуматдорони мо низ билахира донанд, ки зиндагии сокинон он тавре нест, ки телевизонҳои мо ба намоиш мегузоранд ва дар кунҷи дили мо шӯълаи хушҳолиро бедор мекунанд. 

Билахира, мо бояд донем, ки мизони бекорӣ ва бенавоӣ дар кишвар афзудан дорад. Мо ҳазорҳо одамони қобили кори худро аз даст медиҳем. Беҳтарин табибону олимон ва рӯшанфикронимо аз кишвар бори сафар бастаанд. 

Наход, ҳамаи ин хушбахтӣ бошад?